Je bent niet opgeleid voor het werk dat je op dit moment doet

Veel mensen zijn niet opgeleid voor het werk dat ze op dit moment uitvoeren. Hun beroep, de titel, is nog hetzelfde. Maar de omstandigheden zijn zó veranderd. Hoe zit dat? En wat kan je doen als je dit herkent?

Jouw beroep ziet er waarschijnlijk heel anders uit dan waar je tijdens je opleiding voor leerde.

Als zorgverlener zie je je vak voor je ogen veranderen. En als je lijkt op de meeste zorgprofessionals dan vind je dit lastig. Want het is geen verandering die is ingezet vanuit vakinhoud. Het is een verandering die nodig is door andere financiering, door personeelstekort of door verandering van visie en beleid van de organisatie waar jij voor werkt.

Het heeft niets met jouw vak te maken. Maar je moet er in mee.

Werkmotivatie

Dit is funest voor jouw eigen werkmotivatie. Want bij motivatie spelen autonomie, competentie en verbondenheid namelijk een grote rol. En zeer waarschijnlijk:

• Kan jij minder autonoom keuzes maken in je werk. Je kunt het niet volledig doen zoals jij het belangrijk vindt, maar je hebt je (deels) te voegen naar de omstandigheden.
• Ben jij minder competent. Dat klinkt misschien raar, maar voor je vak zoals het vandaag is, daar ben je gewoon niet voor opgeleid en op voorbereid.
• Voel jij je minder verbonden. De meeste behandelaren houden van het contact met cliënten. En als je binnen een zorgorganisatie werkt dan vind het fijn om samen met andere voor je cliënten te zorgen. Maar nu heb je waarschijnlijk meer andere taken én minder contact met cliënten.

Het is dan toch niet gek dat jij je wel eens minder gemotiveerd voelt om naar je werk te gaan?

Je staat op een brug die niet af is

Hoe ik jouw positie zie is als iemand die op een brug is gestapt die nog niet af is. Je weet dat je iets hebt verlaten wat je waarschijnlijk helemaal niet wílde verlaten. Maar je weet nog niet waar je naar toe gaat.

Sterker nog: terwijl je op de brug stapte realiseerde je je opeens dat jij degene bent die hem af moet (helpen) bouwen.

De keuze die jij te maken hebt

Volgens mij sta je – op die half gebouwde brug – voor een belangrijke keuze:.

1. Je kunt proberen terug te gaan naar de situatie zoals deze was.
2. Je kunt – midden op de brug – gaan zitten en afwachten waar je uit gaat komen.
3. Je kunt vanuit je eigen visie op dat wat belangrijk is voor jou en je cliënten gaan meebouwen aan de brug.

Wat kies jij?

Optie 1 is in mijn ogen verspilde energie. De wereld verandert elke dag, zoals dat altijd geweest is. Maar nog nooit was een dag precies zoals ie vroeger was. Iedereen groeit en verandert.

Natuurlijk hoort verdriet of rouw om hoe het was er wel bij en dat is zeker geen verspilde energie.

Optie 2 is voor sommige mensen een goede keuze. Jij steekt je energie in je cliënten en in je werk. En ondertussen sta je open voor wat er gebeurt of besloten wordt en ga je hierin mee. Als de brug een stapje verder gebouwd is, zet jij de volgende stap.

Optie 3 is voor andere mensen een goede keuze. Hiervoor hoef je geen voorloper of activist te zijn. Maar je moet wel bepalen wat je eigen visie is. Wat er belangrijk is en wat misschien minder belangrijk voor jouw cliënten. Je leeft de uitdrukking ‘Pick your battles’. Je weet waar je voor gaat en wat je (voor nu) loslaat.

Neem even afstand

Herken jij dat er voor jou een keuzemoment is?

Volgens mij heb je dan al een heel belangrijke stap gezet.

Wat er nu belangrijk is om te doen, is even afstand nemen. Neem de tijd.

Steek niet al je energie aan vasthouden hoe het was. Maar kijk op welke manier jij het meer los kunt laten, op een manier die bij jou past. Hoe je afscheid kunt nemen van waar je al afscheid van kunt nemen. En onderzoek in welke vorm je dingen die je niet los kunt of wilt loslaten kunt meenemen.

Voor veel zorgprofessionals geldt vooral dat zij zich afvragen: hoe kan ik zorgen voor mijn cliënten, nu en in de toekomst? Hoe kan ik doen wat voor hen het beste is?

Ontdekken dat er perspectief is

Als inspiratie:

Onlangs mocht ik een team begeleiden dat in een negatieve spiraal zat. Er was ontzettend veel veranderd en zij waren er als team van overtuigd dat het belangrijk was om weer te kunnen werken zoals zij gewend waren. Ze wisten precies wat er nodig was: een extra medewerker en ander beleid vanuit de organisatie.

We namen de tijd om samen te kijken naar de situatie. Om uit te zoomen en om de ‘kluwen’ van alles wat er speelde te ontwarren.

Het resultaat:

Ze ontdekten hoe veerkrachtig ze zijn als team. Hoeveel ze van elkaar kunnen leren. Op welke manier ze hun werkprocessen kunnen verbeteren. Welke kleine acties ze kunnen inzetten, waardoor zowel de effectiviteit als het werkplezier verhogen.

Ze ontdekten dat er perspectief is.

En ze wisten de negatieve spiraal te keren en weer voorzichtig omhoog te klimmen.

Wat een team!

Mijn werkwijze

Mijn werkwijze bij in deze en in alle andere situaties is altijd gebaseerd op autonomie, competentie en verbondenheid:

• Ik help je om regie te nemen over je werk en je werkplezier (autonomie)
• Ik leer je vaardigheden die je nú nodig hebt voor je werk, zoals coachende vaardigheden of andere 21e eeuwse vaardigheden als wendbaarheid (competentie)
• En ik leer je hoe je dit doet in positieve relatie tot jezelf, je cliënten en je collega’s (verbondenheid).

En jij?

Misschien denk je: voor mij is het heel anders. Want voor mij gaat het om mijn cliënten. Ik wil doen wat het beste voor hen is. Of: Er is niemand die mijn stuk kan overnemen. Het hangt af van mij.

Misschien denk je zelfs: je hebt makkelijk praten!

Weet dan: ik snap je. Ik denk echt niet dat het makkelijk is. Maar ik denk wel dat het nodig is dat je de tijd neemt om na te denken over je situatie. Om na te denken over je werkplezier en de manier waarop jij hier invloed op hebt.

Want we hebben je nodig. Nu en in de komende jaren.