Vanochtend was ik bij een zorgorganisatie voor het laatste deel van de training Coachende Vaardigheden.
In de eerste dagdelen oefenen we met nieuwe vaardigheden en passen die toe op herkenbare situaties.
Aan het eind draai ik dat om: we starten met een praktijkvraag en halen er daarna pas theorie bij.
Zo ontstaan er nieuwe handelingsmogelijkheden, precies dáár waar het vastloopt.
Een van de deelnemers begon met deze woorden.
Ik pakte mijn poppetjes erbij en nodigde haar uit:
“Vertel het maar, en laat ons ondertussen zien hoe het zit.”
Ze vertelde. En terwijl ze de poppetjes neerzette, werd het verhaal zichtbaar.
Een paar vragen later zei ze:
“Eigenlijk is het best overzichtelijk.”
Zij (het oranje poppetje) wilde een familielid (het paarse poppetje) beter betrekken.
We zetten de situatie in het kader van de training Coachende Vaardigheden.
Waar zitten de haakjes? Wat zijn nieuwe mogelijkheden?
Haar collega’s dachten mee. Er ontstonden nieuwe invalshoeken. En handelingsmogelijkheden.
Daarna vroeg ik haar om op mijn stoel te gaan zitten (ik zat tegenover haar).
Zo keek ze naar de situatie vanaf de plek van het familielid.
Dit nieuwe perspectief bracht direct inzichten.
Over wat lastig was voor de ander.
En over haar eigen rol.
We oefenden het telefoongesprek dat ze met het familielid wilde voeren.
We pauzeerden tussendoor. Onderzochten wat werkt.
En probeerden het opnieuw, of gingen verder.
Aan het eind van het gesprek voelde ze zich beter.
Veel meer voorbereid op iets waar ze tegenop zag.
Dit najaar organiseer ik een dag voor oud-deelnemers.
We werken dan met jullie eigen praktijkvragen.
Out of the box. Want ook in je werk past het vaak niet in een hokje.
We werken met opstellingen. Met improvisatie. Met een trainingsacteur.
Wil je erbij zijn? Stuur me gerust een bericht.